In 1988 werkte René Diekstra voor de Verenigde Naties in de vluchtelingenkampen in Thailand. In zijn team zat een arts genaamd Dr. Sokh. In de avond dat René voor de eerste keer een dodelijke Vietnamese represaille van nabij meemaakte werd hij uitgenodigd om bij Dr. Sokh te eten. Terwijl ze samen op de veranda zaten vertelde Dr. Sokh: “‘Leven’, zegt hij, ‘is voor mij in zekere zin als het bewonen van een huis met 5 kamers. Een werkkamer, een relatiekamer, een gezondheidskamer, een vrijetijdskamer en een spirituele of zingevingskamer. Op gelukkige, maar ook op de meest vreselijke dagen probeer ik in ieder van de kamers wat tijd door te brengen. Ook al is het maar heel even. Behalve werken- wat ik sowieso veel doe- ook muziek maken, genieten van kleine dingen zoals eten of gezelschap, gesprekken met mensen voeren over wat hen bezighoudt, praten over de zin en onzin van waar we hier mee bezig zijn, een brief schrijven aan iemand die mij dierbaar is, een boek lezen om me in stilte te voeden met gedachten. Ik wil iedere dag, wat er ook is gebeurd, ervaren dat er altijd meer is. In mij, in het leven. Daarom maak ik als het maar enigszins kan, een dagelijkse rondgang door mijn huizen, mijn “buiten”- huis en mijn “binnen”-huis. Het helpt me om zelfs de meest vreselijke dingen een plaats te geven. “Een” plaats, nooit “de” plaats. Het zou al te veel eer voor het kwaad of het ongeluk zijn als ik al mijn energie, levensvreugde en levenszin eraan zou geven. Het zou het allemaal opslorpen. Soms word ik net als jij razend over de vreselijke dingen die hier gebeuren en over het feit dat het überhaupt kan. Dat de wereld het zomaar laat gebeuren. Mijn eerste neiging is er dan als een Don Quichotte tegenaan te gaan. Om alles, maar dan ook werkelijk alles te geven wat ik in me heb om het te doen stoppen of in ieder geval te verminderen voor zover het in mijn vermogen ligt. Maar als ik dat zou doen, dan zou ik een heel groot ander deel van mijn leven, van mijn “huis” verwaarlozen. Mijn vrouw, mijn kinderen, mijn familie, mijn geloof, een groot deel van mezelf. In mijn strijd tegen het kwaad of het onrecht of het ongeluk, zou ik ander kwaad veroorzaken, ander onrecht begaan, anderen ongelukkig maken, mezelf inbegrepen. Zelfs als ik succes zou hebben op dat ene gebied, dan zou ik toch nog falen op die anderen gebieden. Geluk is voor mij een kwestie van evenwicht, geen kwestie van succes. Natuurlijk wil ik wel succes, maar alleen met behoud van mijn innerlijke evenwicht. En dat kan alleen als ik mijn innerlijke huis goed onderhoud. Dat onderhoud kan niemand anders voor mij doen, dat moet ik zelf doen. De mensen die ik help kunnen eventueel ook door andere mensen geholpen worden. Maar het helpen mijn innerlijke evenwicht te bewaren is iets dat niemand anders voor mij kan doen. En dat is maar goed ook. Want heel veel ongeluk in deze wereld is het gevolg van het feit dat de ene mens de andere mens zijn geluk wil opdringen. Ouders hun kinderen, partners elkaar, leiders hun volgelingen, partijen hun leden. Maar echt thuis voel je je alleen in je eigen huis. Als je dat beseft, dan besef je ook hoezeer geluk een kwestie van zelf onderhoud is.’”